Przydatne informacje

Obrzęk przedgoleniowy należy do grupy obrzęków przewlekłych (wraz z m.in. obrzękiem limfatycznym). Historycznie jego występowanie było kojarzone z chorobą Gravesa – Basedowa. Dzisiaj wiadomo, że zmiany o takim samym charakterze histologicznym (czyli o takiej samej budowie tkanek) pojawiają się u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną, obrzękiem limfatycznym, otyłością, cukrzycą.

Obrzęk przedgoleniowy należy do grupy obrzęków przewlekłych (wraz z m.in. obrzękiem limfatycznym). Historycznie jego występowanie było kojarzone z chorobą Gravesa – Basedowa. Dzisiaj wiadomo, że zmiany o takim samym charakterze histologicznym (czyli o takiej samej budowie tkanek) pojawiają się u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną, obrzękiem limfatycznym, otyłością, cukrzycą.

Obrzęk przedgoleniowy jest twardy, zbity, słabo podatny na ucisk. Lokalizuje się na przednich powierzchniach piszczeli, zwykle obustronnie. Powstaje w wyniku odkładania się w tym miejscu dużych ilości mucyny, substancji zbudowanej z białka i cukru (glikoproteiny), która pochłania duże ilości wody i szybko pęcznieje, przekształcając się w żel.

Obrzęk przedgoleniowy nadal najczęściej diagnozuje się u osób z nadczynnością tarczycy, ponieważ występują u nich przeciwciała, które stymulują produkcję i magazynowanie mucyny.

U chorych z przewlekłą niewydolnością żylną obrzęk przedgoleniowy przyczynia się do wystąpienia świądu i owrzodzeń i nieskuteczności ich standardowego leczenia. Po wielu latach trwania choroby, w skórze i tkance podskórnej dochodzi do włóknienia, zmian w budowie kolagenu i komórek tłuszczowych. Gromadzą się toksyny i zmienione białka, które działają podobnie do mucyny: pęcznieją i przekształcają w żel. W ten sposób rozwija się trudny do opanowania obrzęk i świąd.

Akumulacja mucyny utrudnia odpływ chłonki i przyczynia się do powstania obrzęku limfatycznego. Ten z kolei napędza pęcznienie mucyny i tak tworzy się błędne koło. Proces ten możemy zaobserwować u chorych na cukrzycę i otyłych, z powodu zaburzeń gospodarki węglowodanowej.

Prawdopodobnie podobny mechanizm ma związek ze słoniowacizną, która jest efektem nieleczenia obrzęku limfatycznego. W mniej zaawansowanych przypadkach, chorzy wyczuwają pod skórą twarde i bolesne guzki (podobnie jak w obrzęku tłuszczowym). Czasami skóra w tych miejscach przyjmuje różowawe zabarwienie lub wygląd skórki pomarańczy (jak w cellulicie).

Nieleczony obrzęk przedgoleniowy może mieć bardzo różne konsekwencje, od defektu kosmetycznego zaczynając, poprzez trudno gojące się owrzodzenia, po uszkodzenie nerwu strzałkowego i w efekcie zaburzenia chodu (stopa opadająca).

Obrzęk przedgoleniowy diagnozuje się na podstawie obrazu klinicznego, a w wątpliwych przypadkach pobiera próbkę skóry i tkanki podskórnej do badania histopatologicznego.

W terapii najważniejsze jest prawidłowe leczenie owrzodzeń i kompleksowa terapia przeciwobrzękowa, czyli drenaż limfatyczny (w wybranych przypadkach), kompresjoterapia i aktywność fizyczna. Niebagatelne znaczenie ma obniżenie masy ciała. W trudnych sytuacjach miejscowo lub doustnie stosuje się sterydy i leki zmniejszające świąd.

Podobne wpisy